NY-marathon, eindejaarslijstjes,...Bye Bye 2016...Hello 2017

Enkele weken geleden zat ik nog in zak en as omdat ik New York aan mijn neus zag voorbij gaan wegens kwetsuren. Een week later, opgelapt door mijn super sportarts ben ik een overwinning rijker en droom ik alweer over mijn “next goals” voor 2017.

Maar eerst even terug naar mijn meest euforisch moment uit mijn 46jaar-op-deze-aardbol-geschiedenis.

Op zondag, 6 november liep in New York de wekker af om 4u15.

Na een rusteloze korte nacht zocht ik mijn spullen bij elkaar, trok ik over mijn loopshort en shirt een oude skijas en een nog oudere skibroek, geschonken door 2 vriendinnen.
We werden met 52.000 lopers gedropt aan de start, maar moesten nog 4 uur wachten in de koude om effectief te starten.

Omdat New York op alles is voorbereid is het droppen van oude warme kledij aan de start georganiseerd en kan je je spullen kwijt in donatie-containers.
De kledij wordt geschonken aan de daklozen van New York.

Fantastisch loopweer werd er vandaag voorspeld.
5° In de ochtend, blauwe hemel. Tegen de start rond 11u zou dat 12° worden.
Nog een pijnstiller nemen voor de komende uren niet af te moeten zien en net voor de start nog een extra om de wedstrijd door te komen.

De race was zwaar, op sommige momenten een hel (40% van de marathon is bergop), op andere momenten euforie ten top en genieten maar wat me vooral is bijgebleven zijn de mensen rondom mij, lopers die allen met hetzelfde doel aan de wedstrijd beginnen : de finish halen.

We startten in Staten Island, doorkruisten Brooklyn, Queens over de Queensboro “gevreesde steile” Bridge, via First Avenue The Bronx in en weer terug langs Fifth Avenue naar Central Park.
Een meisje van in de 20 komt naast me lopen en vraagt me : “What is your Pace?” Ik zei dat ik het ritme van de muziek gebruik. “Ok” zei ze, je loopt mijn tempo “I stick with you for a while”. Wat kan er nu nog zaliger zijn. 2 vreemden met dezelfde spirit…

4u en 49minuten later bereik ik de finish en word aangemoedigd door de commentator. “And here is the Belgian Girl”

Op dat moment komt het besef dat ik in Central Park de eindstreep van de New York City Marathon 2016 bereik. Ik neem mijn medaille in ontvangst, tranen stromen spontaan, mensen knuffelen, juichen, feliciteren.
Ik strompel naar de Fast Exit, haal mijn fleece-poncho en begeef me naar de Belgische Supporters Area. Ik kan het allemaal nauwelijks geloven, het is waanzinnig.

Maar een loper speculeert nu eenmaal na een overwinning graag over zijn volgende race en welke opties er zijn.

We zijn nu enkele weken later. De euforie is gezakt, een nieuwe uitdaging dient zich aan. Ik bespreek mijn resultaten met mijn sportarts en we komen tot de conclusie dat november 2017 (Marathon van Valencia) best nog een heel eind weg is. Ik doe mezelf een ticket voor de marathon van Parijs cadeau – April 2017.